تاثیر تزریق روزانه ی هورمون اکسی توسین بر تداوم شیردهی و ترکیب شیر میش

اگرچه تاثیر اکسی توسین بر سلول های پستانی کاملا روشن است ولی نقش آن در متابولیزم سلول های شیرساز، نیاز به پژوهش های بیشتری دارد. در این مقاله آزمایش ، با استفاده از 25 راس میش 5-6 ساله تازه زاییده ی نژاد مهربان (تک قلوزا)، تاثیر تزریق (درون ماهیچه ای) روزانه اکسی توسین بر تداوم شیردهی و ترکیب شیر گوسفندان مهربان بررسی شد. به 8 راس میش تیمار شاهد (تیمار 1)، از آغاز هفته ی سوم پس از زایش ، روزانه یک میلی لیتر محلول فیزیولوژیکی، تزریق شد. به 8 راس میش (تیمار 2)، از زمان شیرگیری بره (90+5 روز) روزانه 2 واحد بین المللی اکسی توسین، و به 9 راس میش (تیمار 3)، از آغاز هفته ی سوم پس از زایش ، روزانه 2 واحد بین المللی اکسی توسین تزریق شد. از آغاز هفته ی سوم پس از زایش ، تولید شیر هر هفته یک بار و ترکیب و خصوصیات شیر هر دو هفته یک بار اندازه گیری شد. هر دو هفته یکبار، نمونه هایی از شیر دوشیده شده، برای اندازه گیری درصد چربی، درصد پروتئین، درصد ماده ی خشک ، درصد خاکستر شیر، شمار سلول های سوماتیک ، ph، دانسیته، نقطه ی انجماد (یخ زدن)، شیر به آزمایشگاه فرستاده شد. میش ها از زمان زایش تا پایان آزمایش ، هر دو هفته یکبار وزن شدند. بره ها نیز تا زمان شیرگیری وزن شدند. بره ها در سن سه ماهگی (90+5 روز) از شیر گرفته شدند. زمانی که تولید شیر هر میش به کمتر از 100 گرم در روز رسید، آن روز به عنوان پایان دوره ی شیردهی در نظر گرفته شد. تعداد 5 راس از میش های هر تیمار، در پایان دوره ی شیردهی کشتار شدند و دستگاه تولیدمثلی، غدد پستانی، جگر و طحال آنها برای بررسی تزریق درازمدت اکسی توسین، جدا شدند. داده ها با روش repeated measurement anova با استفاده از برنامه ی آماری sas، آنالیز شدند. برای آنالیز برخی از داده ها از روش glm استفاده شد. طول دوره ی شیردهی برای تیمار 1 برابر 143 روز و برای تیمار 2 و 3 برابر 175 روز بود. این افزایش ، ناشی از افزایش شمار روزهای شیردهی پس از شیرگیری بره بود.